Μαλακό εξώφυλλο.

Περισσότερο ρεαλιστικά από ποτέ ο Ίψεν διαμορφώνει πέντε χαρακτήρες στα 1881 στο έργο του Βρικόλακες και τους βλέπει για πρώτη φορά να ενσαρκώνονται επί σκηνής την επόμενη κιόλας χρονιά: Το πιο τραγικό πρόσωπο της ιστορίας είναι αδιαμφισβήτητα η κα Άλβιγκ, τυπική εκπρόσωπος της υψηλής κοινωνίας που ετοιμάζεται μόλις να εγκαινιάσει ένα ορφανοτροφείο προς τιμήν του μακαρίτη άντρα της, του λοχαγού Άλβιγκ. Η κίνηση αυτή όμως δεν φανερώνει καμία τιμή προς το πρόσωπό του, αντίθετα για εκείνη είναι ένα είδος απελευθέρωσης από την οικονομική και κάθε άλλου είδους εξάρτηση που έζησε εξαιτίας ενός ανθρώπου που έκανε αχαλίνωτη ζωή. Είναι έπειτα ο Όσβαλτ, ο γιος που περίτεχνα απομακρύνθηκε από το σπίτι σε νεαρή ηλικία, για να επιστρέψει τώρα, στη πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του, έχοντας κληρονομήσει μια "νοσηρή ζωή" από έναν πατέρα που δεν τον έζησε πολύ και που η μητέρα πάντα περιέγραφε ως τον πιο αξιόλογο άνθρωπο επί γης. Είναι ο παστορας Μάντερς, ο εκπρόσωπος του ιερατείου που φυσικά κρύβει μια ανήθικη πραγματικότητα, ένα δειλό ανθρωπάκι που απομυζεί τις ζωές των άλλων, που τις καθοδηγεί ως αξιόλογος συμβουλάτορας, με την πρώτη ευκαιρία όμως σπεύδει να περισώσει την υπόληψή του με όποιο κόστος. Είναι έπειτα η Ρεγγίνα, ψυχοκόρη θα έλεγε κανείς της κας Άλβιγκ, ένα πρόσωπο κλειδί στην όλη ιστορία που θα καταστήσει σαφή την άσωτη ζωή του λοχαγού Άλβιγκ. Φοβούμενη την πιθανότητα της έλλειψης αποκατάστασης, γίνεται εκείνο το πρόσωπο που λειτουργεί με φόβο και χωρίς κανένα άλλο συναίσθημα ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τον τρόπο μιας υποσχόμενης μελλοντικής ζωής. Τέλος, ο Έγκστραντ, κλασικός εκπρόσωπος των χαμηλών τάξεων, ο μέθυσος και ανεπρόκοπος πατέρας της Ρεγγίνας εκμεταλλεύεται τους πάντες και τα πάντα για να επιβιώσει. Οι πέντε πρωταγωνιστές εκτυλίσσουν την ιστορία που κορυφώνεται μέσα από μία σειρά αποκαλύψεων σε ένα περιβάλλον σκοτεινό, το φως και η ελπίδα απουσιάζουν από το έργο. Κι αν εμφανίζεται η τελευταία ρανίδα φωτεινής ελπίδας, η αίσθηση που αφήνει είναι σαν αυτή του παγερού θανάτου. Φοβούμενη μήπως άθελά μου αποκαλύψω περισσότερα από όσα πρέπει, οφείλω να αιτιολογήσω κάπως την επιλογή του τίτλου. Οι βρικόλακες είναι μυθικά πλάσματα βέβαια, άνθρωποι όμως που καταδικάζονται σε μία ζωή απάνθρωπη και σκληρή, άρρωστα σώματα με μολυσμένο αίμα. Η καταδίκη είναι ο κοινός τόπος με τους ήρωες του έργου μέσα σε μία νοσηρή σύζευξη παρελθόντος και μέλλοντος. Ως θεατρικό έργο, εν τέλει, χαρακτηρίστηκε αριστούργημα του παγκόσμιου θεάτρου, η λογοτεχνική του αξία είναι επίσης μεγάλη καθώς ο Ίψεν φώτισε σε μεγάλο βαθμό τους χαρακτήρες μέσα σε λίγες σχετικά αράδες, κατάφερε ακόμη να δώσει μία ιστορία δεκαετιών με πλήρη δομή μέσα σε λίγες πραγματικές ώρες.