Μαλακό εξώφυλλο.

Δωρεά από Γιάννη Κούρο.

Με τον Πέερ Γκυντ, ο Ίψεν επιτίθεται στη νορβηγική αυτοϊκανοποίηση και στον εξωραϊσμό αμφίβολων νορβηγικών εθνικών ιδιοτήτων, σαν να ’ναι αυτές αξιοθαύμαστες αρετές. Ο κύριος ήρωας, σαν τυπικός αντιπρόσωπος της γενιάς των νορβηγών, είναι η αδυναμία της θέλησης και η φαντασιοπληξία προσωποποιημένη. Ο Πέερ Γκυντ είναι αναντίρρητα η πιο ζουμερή απ’ όλες τις ποιήσεις του Ίψεν. Ο ποιητής δεν είναι ακόμη εδώ ολότελα κύριος της τέχνης του. Μα έχει ως αντιστάθμισμα μια ποίηση πιο ρωμαλέα, κι είναι τόσο πλούσιος ώστε θα ’λεγε κανείς πως σκορπάει τριγύρω του μαργαριτάρια. Σαν σατιρική προσωποποίηση νοοτροπίας ενός λαού, μπορεί κανείς να τοποθετήσει τον Πέερ Γκυντ στην ίδια σειρά με τις μορφές εκείνες που πλάσαν οι ποιητές άλλων εθνών για να κοροϊδέψουν τους συμπατριώτες τους, καθώς έκαναν ο Θερβάντες και ο Ντωντέ. Ο Δον Κιχώτης όμως είναι μορφή πολύ μεγάλη, αν τη συγκρίνει κανείς με το Πέερ Γκυντ. Ο Ταρταρίνος πολύ μικρή. Ωστόσο, συγγενεύουν και οι τρεις τους. (Από τον εκδότη)

Το βιβλίο μου είναι ποίηση! Κι αν δεν είναι, θα γίνη ποίηση. Η έννοια της Ποίησης θ' αλλάξη στην πατρίδα μας, τη Νορβηγία, ώστε να συμμορφωθή με τούτο το βιβλίο. Δεν υπάρχει τίποτα στέρεο στον κόσμο των εννοιών - δεν είναι δα κ' Έλληνες οι Σκανδιναβοί του αιώνα μας. [...] Μήπως δεν είν' ωλοκληρωμένος χαρακτήρας ο Πέερ Γκύντ,.. τελειωμένος, εξατομικευμένος;! Το ξέρω πώς είναι. Κ' η μάνα,.. δεν είναι κ' εκείνη;! [...]
Μα η αδικία που μου 'γινε, με χαροποιεί. Μέσα της κρύβεται θεία πρόνοια κι αποστολή. Νοιώθω τις δυνάμεις μου ν' αυξάνουν, μαζί με την οργή μου. Αν θέλουνε πόλεμο, θα τον έχουν! Εφόσον δεν είμαι ποιητής, τί έχω να χάσω;.. Θα τα καταφέρω ως φωτογράφος. Τους σύγχρονούς μου κει πάνω θα τους πιάσω έναν-έναν, όπως έκανα και με τους γλωσσομεταρρυθμιστές. Δε θ' αφήσω ούτ' έμβρυο στην κοιλιά της μάνας του... [Απόσπασμα από επιστολή του Ίψεν προς τον Μπ. Μπγιέρνσον, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)